Laatst sprak ik één van mijn leerlingen van vorig jaar. “Toch wel gek juf, dat ik twee jaar bij u in de klas zat en u dan opeens niet meer zie.” Tja, dat is wel zo. Misschien dat een groot gedeelte van mijn klas van tienjarigen daarom minstens één keer per week na de bel niet richting schooldeur gaat maar richting juf Eline, hun juf van vorig jaar. Voor een praatje, een raadseltje en soms een spelletje.
Als je de kinderen van juf Eline krijgt dan mag je van geluk spreken! Dan weet je zeker dat ze goed onderwijs hebben genoten. Dat er een ontzettende focus is geweest op de vakoverstijgende vaardigheden waar je als kind, en zeker later ook als mens ontzettend veel aan gaat hebben. Je weet ook zeker dat ze leerlingen bewust heeft gemaakt van zichzelf en hun rol in het grote geheel, in dit geval de groep. Ze heeft de leerlingen goed in beeld en geprobeerd ervoor te zorgen dat de leerlingen zichzelf ook goed in beeld hebben. Een fijne collega om een klas van over te nemen!
Deze collega zucht aan de start van het schooljaar net zo vaak als ik. We lijken redelijk op elkaar. We stellen allebei hoge eisen aan kinderen. Ook aan onszelf overigens maar dat terzijde. Hoge eisen dus. Wat betreft tempo, het niveau van vragen, de formulering van antwoorden, de hoeveelheid werk, de mate van zelfstandigheid en vooral de betrokkenheid bij alles wat wij aanbieden.
De eerste weken zoeken wij elkaar veel op en vragen we onszelf en elkaar van alles af. Hoe we de ene leerling meer aan het werk krijgen, de andere leerling meer initiatief laten tonen en de volgende leerling de les te laten snappen. Want begrijp me niet verkeerd, hoeveel we ook lijken te zuchten, we leggen de verantwoordelijkheid voor de vooruitgang voor het grootste gedeelte bij onszelf! Het zijn ónze leerkrachtvaardigheden die ontwikkeling in gang kunnen zetten, daar zijn we zeker van. Dus moeten wij aan de slag.
Nuha, één van mijn (onze) meiden, vindt ook dat we op elkaar lijken. Dat heeft ze Eline toevertrouwd. We zijn allebei net zo streng maar ook net zo lief. Ze kon eigenlijk maar één echt groot verschil bedenken. Dat ik iets vaker op televisie was geweest. Maar gelukkig (haar woorden mensen, haar woorden) was ik ‘zo lekker gewoon gebleven’. Ontwapenend, dat zijn kinderen van 10 zeker! En al zijn ze allemaal verschillend, ik vind dat zij óók op elkaar lijken. De meeste 10-jarigen zijn nieuwsgierig, vrolijk, eerlijk, leergierig, enthousiast, leuk en bovenal zichzelf.
Ondanks, of misschien wel dankzij, al die hoge eisen en de zuchten en klaaggeluiden die we bij leerlingen teweeg brengen die eerste weken, willen kinderen na drie weken niet meer weg. En dat hoeft dan gelukkig voorlopig ook niet. Toch liep dat dit jaar even anders. Juf Eline nam afscheid van onze school om op een andere school te beginnen. Dikke tranen bij haar kinderen. Overigens ook bij die van mij. Want het is tenslotte ook nog steeds een beetje hun juf!
Op het moment van zo’n onverwacht vertrek wordt pas echt duidelijk wat je hebt geïnvesteerd in een groep. In hun onderwijs, in hun zelfstandigheid, in de persoonsvorming maar vooral ook in de band. Kinderen van 10 zijn namelijk echt ontzettend zichzelf maar vormen zich ook echt naar hun omgeving. En dus naar hun juf.
Een beetje van ons en een beetje van zichzelf. Hoe de balans ook valt, ik krijg dit jaar voor de tweede keer een kadootje! Een onverwacht vertrek zorgde voor een onverwacht dilemma. En onverwachte tranen bij mij in de klas. Want vanaf morgen draai ik de klas van juf Eline. Dat betekent dat ik weet wat ik kan verwachten. Een zelfstandige klas gevuld met net wel of nog net niet 10-jarigen die me de oren van het hoofd gaat vragen omdat ze ontzettend nieuwsgierig en betrokken zijn. Dat scheelt me een hoop zuchten die eerste weken. En als kers op de taart staan al mijn ‘oude’ kindjes om drie uur voor mijn deur. Hun juf van vorige week...