Durf te vragen (#DTV) is een bekende hashtag geworden voor mensen die een vraag hebben en het antwoord zoeken bij de gebruikers van social media.
Ik ben groot fan van social media. Bij goed gebruik is het een krachtig instrument. LinkedIn is een favoriete site van mij en daar vond ik ineens een bericht van jongedame M. Het bericht werd als een mantra herhaald en luidde: “Afstudeeropdracht of stage gevraagd!”.
Als ik zoveel urgentie zie en voel dan gaat bij mij de nieuwsgierigheid kriebelen. M. durft te vragen. Niet een keer, niet twee keer, maar zoveel keren als het nodig is om haar doel te bereiken.
Wie is deze M.? Ik zie dat ze ook nog eens uit “mijn dorp” komt. Ons kent ons, toch? Ik kan niet anders dan reageren op haar bericht. Ik heb in principe geen afstudeeropdracht. Maar wat ik niet heb, kan ik mogelijk wel creëren. Een opdracht die een win/win oplevert.
Twee dagen later ontmoeten M. en ik elkaar. Het klikt en de basis werd gelegd voor een mooie samenwerking. Een successtory.
In gedachten zit ik achter mijn computer en bedenk me: “Hoeveel mensen durven er te vragen? Niet een keer, niet twee keer, maar oneindig vaak als de terechte noodzaak voor een antwoord of reactie wordt gevoeld. En hoeveel mensen reageren dan op een dergelijke oproep waar de energie vanaf knalt of wordt er gedacht in onmogelijkheden?”
Binnen het juridisch team van stichting BOOR heb ik een collega gekregen met dezelfde inslag. We kregen een sollicitatie binnen voor een stage. We dachten een paar minuten in onmogelijkheden: We hebben het te druk, geen tijd om een stagiaire te begeleiden, hebben net een stageperiode afgerond. Maar er liggen zoveel mooie opdrachten binnen onze afdeling, en overwegen dat we met zijn tweeën toch wel een stagiaire moeten kunnen begeleiden. Wat zouden we daar de stagiaire en BOOR een groot plezier mee doen om dat toch samen op te pakken. De keus is snel gemaakt. De nieuwe stagiaire is aan de slag.
Het is voor ons duidelijk. Het is het niet alleen “Durf Te Vragen”, maar ook “Durf Ja Te Antwoorden”.