Als je zoals Sanne van der Pols (13) opgroeit tussen de paarden, is het niet verwonderlijk dat je op zesjarig leeftijd al de teugels in handen neemt. Dit jaar werd de havoleerling Europees kampioen dressuur met het Children Team! En dat is, zo zegt ze zelf, mede te danken aan haar overstap naar het Thorbecke Voortgezet Onderwijs, waar topsportleerlingen de kans krijgen onderwijs en sport met elkaar te combineren. We spreken Sanne op de pensionstal in Abbenbroek.
Het is een gezellige beestenboel op de boerderij van familie van der Pols. Rottweiler Keet begroet ons enthousiast als we het erf oplopen, twee Maine Coon katten bekijken de boel van een afstandje en de Franse bulldogs van een pensionklant lopen af en aan. Op het erf staat een grote vrachtwagen met daarop in sierlijke letters ‘Dressuurstal Capelle Hoeve’ (de naam van de dressuurstal die Sannes ouders runnen) geschreven. De aanschaf was een langgekoesterde wens die in vervulling ging: regelmatig reizen moeder en dochter door Europa voor Sannes wedstrijden en sinds kort overnachten ze dan in hun eigen luxe camper. Achterin kunnen vijf paarden staan. Het moge duidelijk zijn: dressuur rijden op dit niveau doe je niet alleen!
“Ik was altijd met hem in de weer, poetsen en wandelen, ik vond het supercool om een eigen pony te hebben”
Sanne was pas 1 jaar oud toen ze een shetlander - het kleinste ponyras ter wereld - cadeau kreeg. “Jerry stond soms gewoon hierzo, middenin de woonkamer”, vertelt ze, gebarend naar de open ruimte naast de eettafel waarop moeder Judith net een kop thee en koffie neerzet. “Ik was altijd met hem in de weer, poetsen en wandelen, ik vond het supercool om een eigen pony te hebben.”
Op zesjarige leeftijd stapte Sanne zelf op een pony, een slag groter dan de shetlander die ze toen al had. Een jaar lang kreeg ze training aan huis. Vanaf dat moment ging het snel. Sanne: “Ik heb vanaf mijn zesde echt gedacht: ‘Ik wil dit.’ Ik wilde steeds hoger en verder komen. Dat typeert mijn karakter: ik wil altijd winnen.”
Goud
En winnen deed ze. Sanne neemt een grote slok thee en somt in rap tempo op: kringkampioen in klasse B, daarna in L en vervolgens in M. “Vanaf L2 mag je naar het NK - toen werd ik een-na-
laatste. Met M1 eindigde ik op een zesde plek, met M2 werd ik Nederlands kampioen. Ik was toen 9. Helaas is de pony waarop ik toen reed drie jaar geleden overleden aan hoefbevangenheid. Sindsdien rijd ik weer op een grotere pony.”
Voor een leek doen alle letter- en cijfercombinatie van de kringen en klassen ingewikkeld aan, maar een ding is zeker: het is een indrukwekkende prestatie! Afgelopen maart stapte Sanne voor het eerst op een paard. Sanne: “Een paard is heel anders dan een pony, ook qua rijden. Ik vond het wel spannend, maar de tijd was rijp.” Dit jaar haalde ze, samen met haar paard genaamd Excellentie, goud op het EK met het Children Team in de Landenwedstrijd. “En met mijn pony Syria mocht ik dit jaar voor de twaalfde keer naar het NK.”
“Het is vallen, opstaan en keihard doortrainen”
De weg naar de top ging zeker niet zonder vallen en opstaan. Sanne: “Ik ben zo vaak gevallen, dat wil je niet weten! Dan huilde ik van pijn en frustratie. Ik herinner me de dag voor het grote regiokampioenschap nog goed: ik was weer gevallen en gaf bijna op. ‘Kom op’, zei mijn moeder - ik moest rijden. De dag erna zat ik bevend op de pony en… won! Toen mocht ik naar het NK. Dat gaf zo’n boost! Toen wist ik waarvoor ik het deed. Het is vallen, opstaan en keihard doortrainen. Dat leerde ik in de loop der jaren: doorzetten bij tegenslag, anders kom je er niet. De eerste dag tijdens het EK zat ik er ook niet lekker in, maar toen we die zaterdagavond goud wonnen, was ik zo gelukkig. Kippenvel! Daar heb ik al die jaren voor getraind, besefte ik. Straks ga ik weer naar Le Mans in Frankrijk voor een internationale wedstrijd!”
Gelijkgestemden
Wekelijks traint Sanne 14 uur, wisselend thuis en een aantal uren bij dressuurstal Van Baalen in Brakel. Sanne: “Op mijn vorige school was er altijd gedoe. Dan moest ik naar kadertrainer, werd er eerst ellenlang gepraat en gesteggeld en dan moest ik alsnog racen om op tijd te zijn. Thorbecke werkt juist ontzettend met ons mee! Zij begrijpen de passie en ambitie voor sport, en ik heb daardoor echt stappen kunnen zetten. Het brengt de rust die ik nodig heb om te kunnen focussen.” Ze vervolgt: “Ik zit met gelijkgestemden in de klas, een groot deel van mijn medeleerlingen doet aan topsport. In plaats van hun wenkbrauwen op te trekken - ‘ga je nou alweer weg?!’ - wensen ze me succes en vragen hoe het gegaan is. Nu ik ruimte krijg om mijn passie te volgen, ga ik ook weer met veel meer plezier naar school.”
En hoe doet Sanne dat als ze lange tijd onderweg is? “Ik verzet mijn toetsen voor vertrek. En huiswerk maak ik zoveel mogelijk onderweg, maar het is ook niet erg als dat later komt. Eindexamens kun je bij Thorbecke over meerdere jaren spreiden.”
Sanne werpt een blik op de kasten met foto’s en prijzen. Aan de muur hangen medailles. “Zonder mijn ouders was dit ook nooit gelukt”, besluit ze. “Het rijden kost een hoop tijd en geld; de kleding, alle benodigdheden, trainingen, het paard zelf… Mijn moeder helpt me altijd, gaat mee naar alle wedstrijden. Ik heb een hoop aan mijn ouders te danken.”
“Nu ik ruimte krijg om mijn passie te volgen, ga ik ook weer met veel meer plezier naar school.”
Dromen
En aan haar trainers, vervolgt ze als we naar de stallen lopen om de paarden te ontmoeten. “Marije en Coby zijn zo vreselijk goed!” Haar droom? “Op een dag in het A-kader komen, en door te mogen voor het WK natuurlijk. Ik wil echt bij de top komen!”
Bij de shetlander blijft Sanne staan en kriebelt het vriendelijke dier over zijn hoofd. “Dit is Jerry, de pony waar het allemaal mee begon.” Ze heeft inmiddels haar rijoutfit aangetrokken voor de foto. De cap, de broek, de handschoenen - alles blingt. De outfits zijn heel belangrijk, vertelde moeder al aan het begin van het gesprek: “Op deze leeftijd lopen ze er graag ‘helemaal af’ bij.”
Wat is nou het leukste van dressuur rijden, vragen we voor we vertrekken. “Weet je”, zegt Sanne. “Mensen zeggen bij deze sport weleens; ‘het paard doet al het werk, de ruiter zit alleen maar’. Dat vind ik zo flauw. Ik leer het paard precies te doen wat ik wil. Daar train je naartoe, dat is die lange weg. Je doet het samen en als het dan lukt is dat supercool. En los daarvan zijn paarden natuurlijk de liefste en mooiste dieren die er zijn. Er gaat geen dag voorbij dat ze me niet blij maken.”