Voor Yiming Gores zijn de laatste loodjes van groep 8 ingegaan. Nog een paar vakken afronden, dan nog ‘even’ de musical en daarna breekt een nieuw tijdperk aan: het Erasmiaans Gymnasium! En het leukste aan zijn nieuwe school: “Ze hebben een schaaklokaal!”
Het is een zonovergoten dag in juni als we Yiming (12) op OBS De Pijler op de Kop van Zuid ontmoeten. We treffen het: hij is net op de foto geweest. “Dit wordt ‘m”, zegt hij, wijzend op de laptop. Op de uitgekozen foto heeft hij een schaakbord in zijn handen en lacht naar de camera.
Yiming, een op het oog rustige en beleefde jongeman, bedankt de fotograaf en gaat ons voor naar boven. Eerst nog even het schaakbord terugbrengen naar de juf. Daarna vindt hij een rustig plekje in een leeg kantoor voor het interview.
Afscheid
Hij vindt het best moeilijk, steekt hij van wal, afscheid nemen van deze school en met name van zijn klasgenoten. “Soms kijk ik om me heen en denk ik: ik zie jullie straks niet meer. Zeker na kamp is het zo gezellig geworden in de klas. Ik zit hier al sinds de kleuterklas en heb het altijd naar mijn zin gehad.”
Yiming begint volgend schooljaar aan een nieuw hoofdstuk op het Erasmiaans Gymnasium. De school en zelfs enkele leerlingen kende hij al, van de schaakclub in Capelle aan den IJssel die hij wekelijks bezoekt, en tijdens de open dag was hij al snel verkocht. “Ik krijg straks Grieks en Latijn - daar kijk ik enorm naar uit. En… ze hebben een schaakclub! Tijdens de open dag liep ik een lokaal in en heb ik een partij gespeeld. Toen vertelden ze mij dat je in pauzes en tussenuren altijd mag schaken.”
Brede School
Zijn passie voor schaken begon in groep vier, vertelt hij. “Ik zat op woensdagmiddagen altijd alleen thuis en verveelde me dan best wel. Mijn moeder las toen wat over Brede School-activiteiten en daar stond schaken tussen.” Dat wilde Yiming wel leren. “Ik vond het zo leuk!” Zijn ogen beginnen te stralen. “Het vooruit denken, je tegenstander een paar stappen voor proberen te zijn. Het is echt een tactisch spelletje. In groep zes kregen we schaakles en sindsdien ga ik ook elke week met mijn beste vriend naar de schaakclub. We spelen ook veel toernooien.”
Of hij goed is? Die vraag vindt Yiming lastig. “Dat ligt eraan wat je goed vindt”, antwoordt hij bescheiden. “Ik ben wel beter dan sommige kinderen.” Bovengemiddeld? “Ja”, besluit hij, “dat denk ik wel.”
Verveling
Als leerling op De Pijler was hij meestal rustig. Leren doet Yiming dan ook graag, maar hij heeft wel uitdaging nodig. “Rekenen vind ik bijvoorbeeld heel erg leuk, maar dan moet het wel moeilijk zijn. Als ik iets leuk vind, doe ik heel erg mijn best. Als ik het niet leuk vind, of als dingen te makkelijk zijn, ga ik me vervelen. Dan denk ik: ‘wat doe ik hier?’”
School heeft door de jaren heen altijd naar extra uitdaging voor Yiming gezorgd. En met succes. Extra opgaven, andere stof… Maar toen de juf in groep acht ziek werd en er naar vervanging moest worden gezocht, en er vervolgens ook nog een meester de ziektewet inging na een ongeluk, werd dat lastiger. “Dat is natuurlijk begrijpelijk”, stelt Yiming, “het werd allemaal wat chaotischer. Ik vind leren superleuk, maar nu ik die extra stof miste, ging ik toch een tijdje met tegenzin naar school.”
Dat is nu weer anders. En op dit moment is de klas druk met… de musical! Yiming heeft er zin in: “Ik ga nog niet teveel verklappen, maar het is een superleuke musical. Ik heb ook een leuke rol. En mijn familie komt natuurlijk kijken.”
Chocola
Op dit moment woont Yiming nog vlakbij school, samen met zijn ouders en tweeëneenhalf jaar oudere zus Yulia. Net als hij is Yulia geadopteerd uit China. “Yulia is verstandelijk beperkt”, vertelt Yiming, “en ik mis een deel van mijn linkerarm. Dat was al sinds mijn geboorte.”
Yulia gaat naar een speciale school. “Ze heeft hersenbeschadiging”, licht Yiming toe, “waarschijnlijk kort na de geboorte ontstaan door glucosetekort - dat vertelden mijn ouders me. Als ze in China een hielprikje had gehad, was er waarschijnlijk nu niks met haar hersenen aan de hand geweest.
Ondanks dat het tweetal een hele goede band heeft, is het soms lastig om elkaar te begrijpen. Maar meestal is het heel gezellig thuis, belooft Yiming. “Yulia lust geen snoep, dus als zij snoep heeft, geeft ze dat aan mij. En ik lust geen chocola en dat krijgt zij dan weer.”
China-neefjes en nichtjes
Yiming was anderhalf jaar oud toen hij geadopteerd werd. Een paar jaar geleden heeft hij een DNA test laten doen waarmee hij eventueel zijn biologische familie in China op kon sporen. Dat bleek toen erg lastig, maar daar zit Yiming niet mee. “Ik hoef er ook niet speciaal voor naar China. Het zou leuk zijn om te weten, maar zo niet is het ook goed.”
Thuis hangt een fotolijst met foto’s van de dag dat hij en zijn zus opgehaald werden. “Daar kijk ik wel graag naar. Mijn ouders kwamen met een hele groep en vertrokken ook weer met dezelfde groep. De kinderen die toen meegingen, noemen we onze China-neefjes en nichtjes. We hebben nog steeds contact, een tijdje terug bezochten we met z’n allen een Chinees festival. Veel van ons hebben ‘iets’; zo mist één van mijn China-neefjes een stuk van zijn rechterarm.”
Haai
Over zijn arm gesproken: Yiming praat er makkelijk over, maar andere kinderen moeten er niet té lang over door blijven zeuren. Daar heeft hij een oplossing voor. “Tegen een jongen zei ik eens dat het door een haai kwam. Dat ik op een trampoline in zee stond en ineens een vin zag. Hij rende huilend weg. Een klasgenoot gelooft dat verhaal nog steeds.” Yiming legt zijn hand op zijn stomp en wijst aan: “Dan zeg ik dat dit de tanden waren en dit plekje komt door het zuur van de tong.”
Op de vraag of het weleens lastig is om een stuk arm te missen, antwoordt Yiming ontkennend: “Ik kan alles gewoon doen. Schaken, voetballen, mountainbiken… Alleen handvaardigheid en knutselen - daar heb ik een hekel aan!”
Voor nu kijkt Yiming uit naar een nieuw schooljaar. Een jaar vol nieuwe vakken, vrienden en docenten, een Starbucks om de hoek, een ijssalon vlakbij en natuurlijk: schaak. Veel schaak. Wat hij wil met de toekomst? “Geen idee, dat vind ik altijd zo’n moeilijke vraag.” Wat hij vandaag gaat doen, kan hij wel vertellen. “Even naar buiten met een vriend”, zegt hij, “dan thuis eten en vanavond heb ik schaakclub!”