September dit jaar sleepte gitarist Matthijs van Delft (15) maar liefst drie prijzen in de wacht bij het Prinses Christina Concours, een van de grootste klassieke muziekprijzen voor jonge mensen in Nederland. Alleen dat is al reden genoeg voor een kennismaking met de leerling van het Erasmiaans Gymnasium. Maar, zo vertellen ouders, de jongste telg van de familie doet niet voor haar broer onder. Beide kinderen combineren hun opleiding (Adinda vierdejaars en Matthijs vijfdejaars) aan het Erasmiaans met de vooropleiding van het Haagse conservatorium. In huize Delft hangt muziek in de lucht!
Om stipt zeven uur ’s avonds bellen we aan bij de gezinswoning in Berkel en Rodenrijs. Sparky, een Jack Russel van zes, blaft ons eerst waarschuwend, dan verwelkomend tegemoet. Vader Patrick opent de deur, in de woonkamer staan Matthijs en zijn zusje Adinda (12) al klaar naast moeder Tiena, op een gepaste anderhalve meter afstand van het bezoek. Eerder vanavond hebben de kinderen hun outfits - roodtinten - op elkaar afgestemd voor de foto die straks genomen zal worden. Een piano tegen de muur (van Adinda) is de eerste aanwijzing naar de muzikaliteit die door het bloed stroomt, de wanden zijn behangen met foto’s van het stralende gezin.
Allereerst, Matthijs, gefeliciteerd! Hoe was het?
“Heel bijzonder. Allereerst een grote eer dat ik mee mocht doen en dan óók nog winnen… Iedereen die aan het Prinses Christina Concours meedoet heeft zoveel talent en passie, daar sta je dan tussen. Ik was ook de enige finalist met een gitaar. Ik speelde La Catedral van componist Agustin Barrios Mangoré.”
Je hebt, net als je zusje, al meerdere muziekprijzen gewonnen en gaf concerten in binnen- en buitenland. Wat betekent muziek voor jou?
“Muziek heeft mij enorm veranderd. Ik was altijd een stil kind, zat het liefst ‘onzichtbaar’ achterin. Door muziek te maken, en vooral door muziek te delen, ben ik opener geworden. Wilde ik vroeger nooit de aandacht trekken, nu is het podium echt mijn tweede thuis. Ook buiten het podium ben ik opener geworden.”
Vader Patrick zet een kop koffie op de salontafel neer. Zowel hij als zijn vrouw spelen zelf geen instrument, maar, zo vertelt Tiena, ze zijn dol op muziek en hebben altijd getracht hun kinderen een muzikale opvoeding mee te geven.
Hoe zag dat eruit?
Tiena: “Sowieso draaiden we altijd veel klassieke muziek. Met de kinderen ging ik vroeger graag naar ‘muziek op schoot’, dat zijn samenkomsten waar je hele jonge kinderen al kennis laat maken met muziek en instrumenten - heel erg leuk! Al snel wilden de kinderen meer verdiepen en kozen we voor een goede muziekschool.”
Matthijs: “Eerst wilde ik cello, maar ik voetbalde toen ook en de celloles viel gelijktijdig met mijn voetbaltraining. Uiteindelijk koos ik dus voor gitaar. Ik ging naar de SKVR en later naar de Gitaaracademie. De gitaar bleek een hele goede keuze, het is eigenlijk een heel orkest in een instrument; je begeleidt jezelf. In eerste instantie wilde ik de Flamenco-kant op en zou klassiek hiervoor de basis zijn. Maar nu ben ik zo ‘gek’ op klassiek, dat blijf ik spelen.”
Adinda, jij koos juist voor viool. Vertel!
“Op een CD hoorde ik de bekende klanken van het stuk Schindler’s List en ik vroeg welk instrument het was. Mijn moeder vertelde mij dat het een viool was. Ik was pas drie jaar oud maar werd onmiddellijk geraakt. Nee, niet geraakt: betoverd! Vanaf dat moment wilde ik op vioolles. We gingen daarna naar een Paasconcert en daar zag ik voor het eerst het prachtige instrument. Vlak voor mijn vijfde verjaardag ben ik ook naar de SKVR gegaan.”
Wat betekent muziek voor jou?
Adinda: “Alles! Ik wil mensen inspireren, want muziek inspireert mij ook. Het is mijn uitlaatklep. Het kan me blij maken, raken… Het versterkt vaak de emoties die er al zijn. Als ik zelf speel, kan ik zoveel van mezelf kwijt. En het is echt een universele taal, dat vind ik mooi.”
Matthijs heeft het gepassioneerde betoog van zijn zusje grinnikend aangehoord. Hij krijgt even een por in zijn zij: ‘Waarom lach je?’ Een typische broer en zus, niet te beroerd om elkaar een beetje in de maling te nemen. Toch zijn de twee ‘twee handen op een buik’. Patrick: “Als Matthijs optreedt, is Adinda nerveuzer dan hij. En andersom!”
Adinda: “Dat klopt wel. Ik heb Matthijs dan zo veel en intensief zien oefenen, ik weet precies wat hij gaat spelen en welke stukken lastig zijn. Maar vooral weet ik hoe hij zich voelt, hoe belangrijk het voor hem is. Ik zit dan echt met klamme handen in de zaal.”
Zijn jullie kritisch op elkaar, na zo’n concert?
Matthijs: “Ja. Zeker niet pesterig, maar eerlijk en opbouwend. Juist omdat we allebei spelen, weten we ook wat er allemaal bij komt kijken. En wat er door je heengaat als je op het podium staat.”
Adinda: “Vaak weet je zelf ook wel wat er goed en minder goed ging. Dan is het wel fijn om daar na afloop samen over te praten. We leren ook wel van elkaar. Ik ken bijvoorbeeld veel studietechnieken; Matthijs kan goed praten op het podium.”
Jullie combineren beiden een veeleisende studie aan het Erasmiaans Gymnasium met een eveneens zware vooropleiding (de Jong Talent afdeling, red.) van het conservatorium in Den Haag. Druk?
Matthijs (lachend): “Zeker. Er blijft niet heel veel tijd over. Maar het is goed te combineren, doordat school wel meewerkt. Je kunt in bepaalde gevallen best wat lesuren missen, als je cijfers maar goed zijn. Je moet het natuurlijk niet te gek maken, maar in principe is overal over te praten.”
Waarom is er gekozen voor het Erasmiaans, en niet voor een school waar basisvakken en een muziekopleiding gecombineerd worden?
Patrick: “Dat had ook onze voorkeur; vaak zie je op muziekscholen dat de basisvakken niet de boventoon voeren, omdat muziek de hoogste prioriteit heeft. We hebben onze kinderen altijd willen meegeven dat een goede opleiding belangrijk is; daar kun je immers altijd op terugvallen. En het Erasmiaans geeft, zoals Matthijs zegt, ruimte om je ook op andere vlakken te ontwikkelen. Destijds wisten we natuurlijk nog niet zeker of er toekomst in muziek zat. Daar lijkt het inmiddels wel op.”
Wat willen jullie gaan doen, na jullie eindexamens?
Adinda: “We willen beiden naar het conservatorium. En een studie ernaast. Eerst dacht ik aan medicijnen, maar nu weet ik het niet meer, Exacte vakken vind ik namelijk ook heel leuk. En later… het zou mijn droom zijn om violiste te worden, en dan met een groot orkest prachtige stukken te spelen. Het Tsjaikovski Vioolconcert! Toen ik dat voor het eerst hoorde, wist ik dat ik het op een dag voor een volle zaal zou willen spelen.”
Matthijs: “Ik wil geschiedenis studeren. En daarnaast optreden als concertgitarist. Ik wil graag dat weer meer mensen van klassiek gitaar kunnen genieten. Een optreden in het concertgebouw, een mooi gitaarconcert… daar droom ik van!”
Het gesprek zit erop, tijd voor de foto. Terwijl de fotograaf het witte scherm uitrolt, halen Matthijs en Adinda hun instrumenten van boven. Sinds kort treden ze ook als duo op, vertelt Adinda. Zo waren ze samen op tv tijdens Kerst met de Zandtovenaar (2019) en bij Podium Witteman (2020) en deden ze ook mee aan de livestream van Classical Encounters en van het Grachtenfestival. Er wordt even gekibbeld en gelachen. Na kort overleg over wat er gespeeld gaat worden, besluit het duo voor een improvisatie. Zodra de eerste prachtige klanken door de woonkamer klinken, verschijnt er een glimlach op de gezichten van beide ouders. Hondje Sparky is er rustig bij gaan liggen, de oogjes toe. “Wij genieten elke dag wel van een concert van onze eigen kinderen”, zegt Tiena met zichtbare trots, “iets mooiers is er toch niet?”