HOME
EDITIES
RUBRIEKEN
ARTIKELEN



‘Als je mensen leert kennen, zijn ze leuk'

Tieners worden voorbereid op het werkende leven

24 oktober 2016  |  tekst: Dore van Duivenbode  |  fotografie: Jantine Muilwijk

Eerst neemt hij tram 21. Het is ochtend, de dauw hangt in de lucht en plakt tegen het raam. Bij Centraal Station stapt hij over in tram 24. Al met al duurt de rit een uur. Vanuit zijn huis in Slinge is Ramazan onderweg naar zijn werk in het Franciscus Gasthuis & Vlietland in Schiedam. Toen hij vijf jaar oud was, werd Ramazan aan zijn gezicht geopereerd. Het kleine litteken is vaag op zijn lip te zien. Hij kan zich er niets van herinneren. ‘Ik ben nu negentien. In die tijd is er zoveel gebeurd.’ Ramazan ging naar het voortgezet speciaal onderwijs (vso), bleek heel sociaal, maar had moeite met leren. Dit jaar werd hij, samen met elf andere jongeren, toegelaten tot de Job Academie; een intensief arbeids- en trainingsjaar waarin de tieners worden voorbereid op het werkende leven. De opleiding zorgt ervoor dat zij voldoen aan de vraag van werkgevers en in aanmerking komen voor een betaalde baan. Het is een samenwerking tussen het Franciscus Gasthuis & Vlietland, stichting BOOR, jobcoachorganisatie Potenco en Stichting MEE.

 

‘Ik was zenuwachtig,’ vertelt de tiener over zijn sollicitatie in het ziekenhuis. ‘Ik wist niet of ze mij zouden aannemen. Mijn moeder was erbij, maar die moest in de hal wachten.’ Ramazan bleek een doorzetter en vriendelijk. ‘Ik vind samenwerken makkelijk. Als ik iets zeg, dan doe ik dat ook. In een ziekenhuis is dat belangrijk. Ik wil patiënten helpen. Haal hen op, zeg goedemorgen of goedemiddag en breng hen naar de afdeling. Soms met een rolstoel, soms moet ik ze helpen met lopen of duw ik het bed vooruit met een wagentje en een joystick. ’s Middags breng ik de post rond. Zo kom ik op alle afdelingen.’

 

De stagiairs van de Job Academie leren in het ziekenhuis hoe te werken. Lakens opvouwen, een po verwisselen, operatiemateriaal desinfecteren, de kantine opruimen. Collega’s bij de voornaam aanspreken, beleefd blijven, een praatje maken, samen wachten en een kop koffie drinken. Op tijd komen. Pauze houden.

 

‘Wanneer van de patiënt een röntgenfoto wordt gemaakt, wachten mijn collega en ik in de koffiekamer,’ vertelt Ramazan. ‘We kletsen over het werk of over privé, over gisteren of over vandaag. Mijn collega’s zijn mijn beste vrienden geworden. Als je mensen leert kennen, zijn ze leuk.’
‘Wat weet jij van jouw begeleider?’ vraagt de docent tijdens het lesuur voordat de stage begint.
‘Zij heet Anja en is een lieve collega. Ze is half-Pools en heeft een zus die in Schiedam woont. Ik wilde dat nu vragen en niet pas aan het eind van het jaar. Dan zou het lijken alsof ik geen interesse heb.’
‘En jij, heb jij jouw collega’s al vragen gesteld?’ vraagt de docent aan de volgende leerling.
‘Aad houdt van heavy metal,’ antwoordt de tiener die operatiematerialen desinfecteert.
‘Heeft hij kinderen?’
‘Ja.’
‘Hoeveel?’
‘Dat heb ik niet gevraagd. Dat is privé.’

 

Na de les stapt Ramazan op een wagentje in de brede hal van het ziekenhuis. De automatische deuren gaan open, hij houdt de joystick vast en stuurt een gang in. Begeleider Anja loopt naast hem. Ze gaan een patiënt ophalen. Aan het eind van de dag neemt Ramazan tram 24 terug naar het station en tram 21 terug naar Slinge. Alleen, zonder zijn moeder. ‘Zij is rijinstructeur. Door haar kan ik recht vooruitkijken en goed de joystick van het wagentje besturen. Iedere dag vraagt ze hoe mijn dag is geweest. Goed zeg ik dan. Morgen wil ik weer.’

REACTIES ‘ALS JE MENSEN LEERT KENNEN, ZIJN ZE LEUK'

Conny Dekkers
24 oktober 2016
Wat een mooi artikel!
Ik ken Ramazan toen hij een kleuter was, ik was zijn juf op het MKD, toen was het al een doorzetter.
Ramazan ik ben trots op je!

PLAATS EEN REACTIE




Plaatsen