Na een verhuizing vanuit het groene, rustige Brabant naar de stad, een pandemie en veel studeren, wacht Someije Mohamadi (16) nu op de uitslag van haar eindexamens. Nog maar een paar dagen! We spreken haar in de - jawel - vensterbank op het Wolfert College. Over de eindexamenspreekuren op YouTube, wegdromen bij bouquetreeks, Afghanistan en haar ambitie om chirurg te worden.
Someije zit op haar vaste plekje in de vensterbank, aan het eind van een doodlopende gang naast de grote aula van het Wolfert College. Vanuit het raam kijk je hier uit op de Walenburgerweg en het voorbijgaand verkeer. Vroege zonnestralen schijnen door de groene takken van de esdoorn op het pleintje. Someije zat hier de afgelopen anderhalf jaar - mits ze naar school kon - vaak. Soms alleen, met een boek en een lunch, soms vergezeld van vriendinnen. Nu houdt ze haar blik op haar telefoon. Verwoed zoekt ze naar een foto van het pak van Zara dat ze straks bij haar diploma-uitreiking gaat dragen. Ha, gevonden! Meestal draagt ze zwart, vandaag gecombineerd met een stijlvol rode colbert, maar op de grote dag gaat ze in het wit. Ze draait het display en toont trots een foto van het damespak.
Vergelijken
De eindexamens zijn achter de rug. Someije deed vmbo-examen voor Nederlands, Engels, aardrijkskunde, economie, wiskunde, scheikunde en biologie. Over een paar dagen krijgt ze telefonisch de uitslag. Spannend? “Ja en nee”, glimlacht ze bescheiden. “Scheikunde heb ik waarschijnlijk niet gehaald. Economie was lastiger dan gedacht. De rest ging best goed. Ik was telkens vroeg klaar en had dan voldoende tijd om mijn antwoorden te noteren. Die kon ik dan later vergelijken met de goede antwoorden online.”
Ze had zich zorgvuldig voorbereid. Niet alleen door goed te studeren maar ook door oude examens te maken. En door de eindexamenspreekuren van de NOS op YouTube, waar haar eigen docente biologie, mevrouw Visser, aan meedeed.
Top bereiken
Hoewel het nu een kwestie van afwachten is, hoopt Someije vurig dat ze cum laude kan afstuderen. “Ik wil de top bereiken”, zegt ze met bewonderenswaardige stelligheid. “Hoewel ik hiervoor juist een periode heb gehad dat het slecht ging op school. Pas anderhalf jaar geleden kwam ik naar het Wolfert College. Mijn ouders waren gescheiden, ik had in Brabant toen al de overstap van tweetalig havo/vwo naar vmbo gemaakt en verhuisde nu naar Rotterdam.” Middenin de pandemie, toen online les de norm was. Someije schudt haar hoofd. “Leren achter een scherm is niet mijn ding gebleken. Ik heb die fysieke lessen, het contact met docenten, echt nodig. Ik stond steeds te laat op, was eigenlijk helemaal niet met school bezig. Ik las veel, keek films en ging weleens met vriendinnen naar buiten, maar ik lag ook vaak somber in mijn bed. Eind vorig jaar stond ik er dan ook slecht voor. Maar toen kwamen de herkansingen en haalde ik het tóch. Dat was mijn kans om het goed te maken. Ik kreeg mijn doel weer helder voor ogen: arts worden. Het afgelopen schooljaar heb ik mijn uiterste best gedaan.”
Azc
Someije was drie jaar toen ze met haar ouders en zus uit Afghanistan vluchtte. Het gezin kwam in een azc in Brabant, waar ze later ook een huis toegewezen kregen. Ze heeft eigenlijk geen herinneringen aan Afghanistan. Wel voelde ze zich fijn in het groene, gemoedelijke Brabant, waar haar moeder zich juist een vreemde eend in de bijt voelde met haar hoofddoek. Na de scheiding verhuisde eerst haar vader en toen haar moeder naar de grote havenstad. De één in noord, de ander in zuid, met de Maas tussen hen in. Someije: “Ik kon maar moeilijk wennen. Ik ben geen stadsmeisje, ik hou niet van het lawaai van trams en auto’s. En ik wil straks weer naar een huis dat op de grond staat.” Ze glimlacht, trekt haar schouders op. Zover is ze voorlopig nog niet nee, maar een mens mag dromen.
TikToks
En dromen doet Someije. Volgend jaar begint ze met de havo, op Wolfert Tweetalig aan de Bentincklaan. Of ze daarna vwo gaat doen, hangt ervan af of de havo haar toegang geeft tot de universiteit. Al haar leven lang droomt ze ervan om dokter te worden. In haar vrije tijd kijkt ze TikToks van artsen en ze verslindt dokterseries op Netflix. “Inmiddels weet ik dat ik chirurg wil worden. Na mijn overstap naar Rotterdam leek dat even onhaalbaar, omdat ik slecht stond voor biologie en dat vak had moeten laten vallen, maar met veel hulp en vertrouwen van meneer Visser heb ik dat toch weer kunnen oppakken. Daarmee is de droom ineens weer heel bereikbaar.”
Streng
Ambitieus is Someije zeker. Een streber, misschien? Ze lacht. “Het is moeilijk om toe te geven, maar: ja. Ik zegde veel afspraken af om extra te studeren. Toen ik eenmaal leerde wat cum laude betekende - ik had er tot voor kort nooit van gehoord - wilde ik niets liever Als ik voor de gemeenschappelijke vakken en profielvakken minimaal een 8 scoor, maak ik kans. Als het nu niet lukt, dan later wel.”
Komt die prestatiedrang van huis uit? Niet per se, denkt Someije. “Maar mijn ouders steunen mij enorm, ook gedurende mijn examens. Mijn moeder gaf hele hoopgevende peptalks als ik er even doorheen zat. ‘Je weet de normering nog niet’, zei ze dan, ’misschien zit er een fout in het examen en laten ze vragen vervallen’.” Someije’s glimlach wordt breder. “Ze zijn niet zo streng voor mij als ik voor mezelf ben!”
Bouquetreeks
Wie de top wil bereiken, moet hard werken en heeft nog een lange weg te gaan. Maar eerst de zomer. Wat gaat Someije doen? “Longboarden!”, zegt ze zonder erover na te denken. Samen met mijn broertjes. Ik heb onlangs een board gekocht en ik weet zeker dat zij het ook leuk vinden. Verder ga ik lekker in het Zuiderpark hangen. Werken - ik werk bij Zeeman. Ik ga veel slaap inhalen. En natuurlijk veel films en series kijken.”
En lezen. Want Someije heeft altijd wel een boek op zak. Uit haar kleine zwarte handtas haalt ze een boek. Liefde voor altijd. Bouquetreeks. “Heerlijk even wegdromen in een andere wereld”, legt Someije die keuze met een wat beschroomde glimlach uit. “Ik kan me helemaal in een verhaal verliezen. Meeleven, meehuilen. Ik hou ervan als een verhaal verwart, als je niet weet wat er gaat komen. Misschien omdat ik in mijn eigen leven altijd alles wil plannen en in de toekomst kijk.” Ze weet toch wel dat de twee hoofdpersonen in Liefde voor altijd elkaar uiteindelijk zullen vinden? Ze lacht. “Dat hoop ik natuurlijk wel.”
We nemen afscheid en beloven de ambitieuze jongedame de komende dagen te gaan duimen. Duimen voor cum laude. Someije, die speciaal voor dit interview naar school is gekomen, wacht nog even op de fotograaf. Met haar boek nestelt ze zich in de vensterbank, laat haar blik even naar buiten glijden voor haar ogen de letters vinden. Ze komt er wel.