Yara van Citteren (OBS De Phoenix) is lid van de Rotterdamse Kinderraad. Eerder dit jaar zat de elfjarige leerling om tafel met burgemeester Aboutaleb en wethouders om te praten over kwesties als veiligheid en integratie. Desondanks blijft een interview met Renate Voss, voorzitter van ons college van bestuur, toch wel een béétje spannend! Een leuk gesprek over ambities en… geduld.
Yara (11) zit op de bank in de aula van OBS De Phoenix in Rozenburg. Het lijstje met vragen die ze heeft voorbereid, houdt ze stevig in haar hand geklemd. Ze hoeven niet allemaal gesteld te worden, is haar verzekerd, maar zo heeft ze in ieder geval wat richting voor het gesprek straks. Voor de foto die zometeen gemaakt zal worden, heeft Yara haar mooiste trui aangetrokken.
“Ik hoop dat het een aardige mevrouw is”, antwoordt ze op de vraag of ze nerveus is. Die hoop blijkt al snel uit te komen als Renata Voss binnenstapt. Na een kennismaking, de nodige koetjes en kalfjes en gewapend met koffie en thee, verplaatst het tweetal zich naar een leeg kantoor. De directrice checkt nog eenmaal of Yara wil dat ze bij het interview aanwezig is.
“Nee hoor, dat is niet nodig”, zegt Yara zelfverzekerd. Ze heeft er zin.
“Dertigduizend leerlingen, wow.” Yara laat het getal even op zich inwerken. Renata heeft haar net verteld over stichting BOOR en het aantal scholen en leerlingen dat ze onder haar hoede heeft. “We hebben net geleerd over duizendtallen”, zegt Yara, “dertigduizend is echt heel veel.” Het brengt haar meteen naar haar eerste vraag: Wat vindt Renata het leukst aan haar werk?
“Ik werk elke dag met mensen vol passie”
“De afwisseling”, stelt Renata glimlachend. Ze zit tegenover Yara aan tafel. “Er vallen zoveel scholen onder BOOR. Basisscholen, voortgezet onderwijs en speciaal onderwijs - ik kom overal. Elke school heeft zijn eigen karakter en bijzonderheden. Met zoveel scholen - wel honderdtwintig locaties om precies te zijn - kunnen we veel van elkaar leren. De ene dag bezoek ik een school, de andere dag praat ik met de burgemeester of een wethouder, of een minister. Maar het állerleukste…”, Renata neemt even een slokje water, “dat zijn de mensen. Ik heb elke dag te maken met mensen met passie. Iedereen in het onderwijs is zo betrokken. Het is mooi om met zulke mensen te mogen samenwerken. We zijn altijd bezig beter te worden. Jij zit in de kinderraad toch? Hoe is dat zo gegaan?”
Yara: “In groep zeven kon je auditie doen. Mijn moeder kwam de oproep tegen en spoorde mij aan om mee te doen. Je moest eerst iets maken wat je kon laten zien. Ik heb een kartonnen doos uitgeknipt, met daarin allemaal lichtjes en een tekening van de Ramadan. Zo wilde ik aandacht vragen voor meer lichtjes voor Ramadan. Daarna werd ik uitgenodigd om een speech te geven.”
Renata: “Wat goed zeg! Waar ging die speech over?”
Yara: “Over inclusie en integratie. Dat is ook mijn thema binnen de kinderraad. Mijn moeder komt uit het buitenland. In het begin sprak zij de taal niet en ze kende eigenlijk niemand. Dat was best eenzaam. Nu heeft ze veel vrienden en stond zelfs in de finale van Heel Holland Bakt. Na mijn speech wist ik niet of ik door was. Ik huilde van geluk toen ik het goede nieuws kreeg. Ik heb al een wethouder gesproken over integratie, en de burgemeester ontmoet. U kent de burgemeester dus ook?”
“Ik huilde van geluk toen ik het nieuws kreeg”
Renata: “Absoluut. Het is een hele aardige man. Onlangs hebben we samen met de burgemeester iets belangrijks gedaan. We hebben iets getekend dat heet een 'convenant' - dat is een lastig woord, hè? Maar eigenlijk is het gewoon een soort afspraak die je maakt met andere mensen om samen iets te doen. We hebben een convenant over veiligheid gesloten. Veiligheid is superbelangrijk voor ons, niet alleen op school maar ook daaromheen. Want als het buiten de school onveilig is, dan voelt de school ook niet fijn. Soms zien we bijvoorbeeld veel rommel van drugs rond het schoolplein in sommige buurten. Dan bellen we de burgemeester en hij komt dan langs om met ons na te denken en ons te helpen.”
Yara: Vindt u het eigenlijk lastig dat De Phoenix ‘helemaal’ in Rozenburg zit?
“Nee.” Renata schudt rustig van nee. "Onze scholen zijn ook verspreid over Pernis, Hoek van Holland... Ze horen er gewoon bij. Ik vind het juist leuk dat er zoveel verschillende scholen zijn, in verschillende wijken en buurten, met kinderen uit allerlei soorten gezinnen. Een school in de stad is weer heel anders dan hier. Het allerbelangrijkste is dat alle kinderen een school in de buurt kunnen vinden. Weet jij al naar welke school jij hierna gaat?”
Yara: “Hopelijk naar Thorbecke, maar ik moet nog wel auditie doen. Ik ga zowel auditie doen voor dansen als turnen.”
Renata: “Thorbecke is een geweldige school! Alle leerlingen hebben een enorme passie voor topsport of dans, en ze gaan er helemaal voor. Ik ga er zelf ook graag naartoe. Wat leuk om te horen dat je er misschien ook naartoe gaat!”
Yara: “Ik ben ook benieuwd wat nu de grootste uitdaging van uw werk is.”
Renata: “O wat een goede vraag! Momenteel is dat het lerarentekort. Dat is al een tijdje een probleem. Gelukkig hebben we een overeenkomst gesloten met het ministerie en ontvangen we financiële steun - extra geld - om dit probleem aan te pakken. We zijn enorm blij dat deze overeenkomst is verlengd. Dat geeft ons gelukkig wat extra tijd en ruimte om naar oplossingen te zoeken. Zou het wat voor jou zijn, om voor de klas te staan?”
Yara: “Misschien wel. Maar dan wel op het gebied van sport. Dansen of turnen, of zwemmen. Als het maar sport is.”
Renata: “Het is geweldig als er enthousiaste mensen voor de klas staan. Een andere grote uitdaging in mijn werk is trouwens het inhalen van de leerachterstanden door Covid. De gevolgen zijn nog steeds merkbaar.”
“Soms ga ik te snel”
Yara: “Heeft u ooit iets fout gedaan? Zo ja, wat heeft u daarvan geleerd?”
“Oh, zeker. En wel meer dan één keer!” Renata glimlacht. “Fouten maken we allemaal. Bij mij gebeurt dat vaak als ik te snel iets wil veranderen. Ik wil dat iedereen zich veilig voelt op school, dat er een goede sfeer is en dat we open met elkaar praten. Maar soms ga ik te snel. Ik heb geleerd dat ik geduldiger moet zijn. Het kost tijd om dingen te regelen en mensen moeten het er mee eens zijn. Mijn fout is dat ik denk dat alles al geregeld is terwijl dat niet zo is. Ik ben van nature ongeduldig maar ik begrijp nu dat sommige dingen tijd nodig hebben om goed te gaan.”
Yara: “Wat zou u volgend jaar willen bereiken?”
Renata: “Ik vind het belangrijk dat basis- en middelbare scholen meer gaan samenwerken. De overstap naar het voortgezet onderwijs is groot en dat kan moeilijk zijn voor leerlingen. Korte lijnen zijn heel belangrijk. Hoe we dat kunnen bereiken? Bijvoorbeeld door het organiseren van samenkomsten, zodat leraren van basis- en middelbare scholen elkaar leren kennen. Als er dan een vraag is over een leerling kun je elkaar makkelijk even bellen. Dat maakt echt een verschil. Ja, daar wil ik me nog meer voor gaan inzetten.”
Yara: “Wat is de belangrijkste eigenschap voor een voorzitter en hoe gebruikt u die?”
Renata: “Weer zo’n goede vraag! Sowieso moet je goed kunnen luisteren. Dat is het belangrijkst. Wat willen mensen, waar lopen scholen tegenaan… Vaak willen mensen wel ongeveer dezelfde dingen. Ik zorg ervoor dat we de beste keuzes maken voor alle scholen, zoals leerlingen en ouders van ons verwachten. Het is belangrijk dat we ons geld goed besteden en dat we samenwerken. Door goed te luisteren naar wat mensen willen en dit samen te vatten, en op basis daarvan stappen te nemen, kom je het verst.”
“Pesten gebeurt overal, maar mijn school gaat er goed mee om”
Yara: “Dat waren mijn vragen. Dank u wel.”
Renata: “Mag ik dan nog een vraag aan jou stellen? Je vertelde me eerder in het gesprek dat je de wethouder gesproken had over integratie. Wat heb je hem gezegd?”
Yara: “Dat het heel belangrijk is dat alle kinderen zich thuis en op school welkom voelen. Iedereen moet het gevoel hebben dat ze erbij horen, ook als ze uit het buitenland komen. Ik vind dat Nederlands leren gratis moet zijn en dat alle kinderen naar school moeten kunnen. Er moeten ook meer taalscholen komen. En meer voedselbanken, want niemand mag in armoede leven.”
Renata: “Dat zijn goede ideeën. Hoe gaat het op deze school? Denk je dat kinderen zich hier allemaal welkom voelen?”
Yara: “Dat denk ik wel. Er wordt weleens gepest, dat gebeurt volgens mij overal, maar de juffen en meesters gaan daar goed mee om. Ze gaan dan met de leerlingen praten. De Phoenix is vooral een leuke school. Het leukste? Toen we na het schoolkamp terugkwamen en verstoppertje speelden in het lege schoolgebouw. Dan is het allemaal even helemaal anders. Ik ga deze school straks ook wel missen, al kijk ik ook uit naar het Thorbecke.”
Renata: “Ik hoop dat je daar volgend jaar mag beginnen en je dromen kunt waarmaken. Heb jij nog een tip voor mij, iets wat je mij zou willen meegeven?”
Yara denkt even na. “Vooral zo doorgaan. En geduld hebben.”