1 november jl. toog Benno Prins van het Einstein Lyceum in Hoogvliet naar het Rotterdamse Stadhuis. Zijn doel: de eer van zijn school verdedigen op de - alweer - vijfde editie van het Rotterdamse Stadsdictee. En… hij won de eerste prijs!
Dat het Einstein Lyceum trots is op haar leerlingen en hen graag in de schijnwerpers zet, wordt duidelijk zodra we door de brede glazen schuifdeuren het gebouw binnenlopen. Portretten van bekendheden zoals koningin Máxima, zangeres Adele en uiteraard Albert Einstein himself zijn door leerlingen uit klassen 4, 5 en 6 op canvas geschilderd en hangen prominent in de hal en wandelgangen. ‘Oefenen, oefenen, oefenen’, staat als quote op een portret van Epke Zonderland. Ongetwijfeld ging dit ook op voor de schrijfvaardigheden van Benno Prins. Voor het interview met BOOR mag hij zijn les Engels onderbreken.
Stoïcijns
Toegegeven, de leerling uit havo 1 staat niet héél graag in de schijnwerpers. Toen hij de dag na het Stadsdictee op school kwam, had hij zelfs aan niemand verteld de eerste prijs gewonnen te hebben. Niet alleen zijn klasgenoten, maar ook Benno zelf keek positief verrast op toen directrice Mirjam Berkhout plotseling de les binnenkwam en hem een cadeaubon en een brief namens het hele team overhandigde. Benno: “Daarin stond dat ze trots waren op alle leerlingen die de school hebben vertegenwoordigd.” Maar al schreeuwt Benno het niet van de daken, trots is hij wel.
“Na het dictee mochten alle leerlingen even naar een andere ruimte voor een drankje. Onderwijl werden de dictees nagekeken. Ik vond het eigenlijk niet eens spannend, want het kwam niet in me op dat ik zou kunnen winnen. Ik herinner me nog dat ze mijn naam riepen. Ik keek verbouwereerd om me heen; is er dan nog een Benno Prins in de zaal? Maar ze bedoelden echt mij. Ik had gewonnen!” Foutloos is een dictee nooit, benadrukt de jonge havist. “Stoïcijns - die had ik zeker fout. Die moet dus met puntjes op de i. Ik heb zo zitten twijfelen en uiteindelijk heb ik ze weggelaten…”
Het stadsdictee werd dit jaar voor de vijfde maal georganiseerd. Het is een initiatief van Gemeente Rotterdam en heeft als doel de taalvaardigheid bij jongeren te bevorderen en hun plezier in taal te vergroten. Het dictee is voor alle brugklassers uit het Rotterdams voortgezet onderwijs. In totaal doen de helft van alle Rotterdamse scholen mee. De gemiddeld vijftig deelnemers kunnen zich via voorrondes op de scholen selecteren voor een stoeltje in het Stadhuis. Drie leerlingen van het Einstein Lyceum haalden de finale en mochten de eer van hun school verdedigen op het Stadhuis.
“Ik was nog nooit eerder op het stadhuis geweest, dat was al een hele ervaring. Ik ging samen met mijn moeder en meneer de Geus (docent Nederlands en Filosofie, red.). Wat een mooi gebouw zeg, best indrukwekkend.”
Afkijken
Traditiegetrouw las burgemeester Aboutaleb het dictee voor. “Dat was heel grappig”, vertelt Benno. “De burgemeester heeft namelijk een prachtig Frans accent. Toen hij ‘prairiehondjes’ uitsprak, klonk dat zo leuk dat iedereen in de zaal moest lachen. Niet te lang natuurlijk, want toen moesten we weer snel doorschrijven!”
Het dictee was geschreven door kinderboekenschrijver Mirjam Mous. “Het was een verhaal over ruimtewezens op een filmset. Mirjam Mous zat ook in de jury, samen met Raphael Dingjan (beste leraar van het jaar in de categorie voortgezet onderwijs, red.) en rapper Dichter. Ik herinner met nog dat Dichter zei: “Afkijken mag hoor, maar steek dan wel gelijk je hand op en roep je naam, want dan hoeven we jouw dictee niet meer na te kijken.” (lacht)
Eigenlijk vindt Benno bijna alle vakken wel leuk, maar Nederlands blijft favoriet. Hij krijgt les van mevrouw Braam, die vooraf met alle leerlingen oefende voor de voorrondes. Toen al kwam Benno als beste naar voren. “Op de CITO in groep 8 scoorde ik op technisch lezen en schrijven vwo, voor begrijpend lezen mavo. Dat klopt wel…” Taligheid zit in de familie, aldus Benno. Zijn moeder is controller en zijn vader werkt voor een isolatiebedrijf voor schepen in de haven. Geen achtergrond in taal dus, maar desondanks zijn de d’tjes en de t’tjes er thuis met de paplepel ingegoten. “Geen idee hoe het komt, maar we zijn allemaal erg talig thuis.”
Wennen
Met zijn ouders en broertje van tien jaar oud woont Benno in Rhoon. Daar ging hij ook naar de basisschool. “In Rhoon heb ik nog steeds een hele leuke hechte vriendengroep. Helaas zijn we allemaal uitgevlogen naar verschillende middelbare scholen. Met mijn ouders ben ik veel scholen gaan bekijken, open dagen bezocht, en hier voelde het gelijk goed. Een mooi gebouw, leuke sfeer - gewoon een gevoel denk ik. Het was best even wennen hoor; de enige jongen die ik kende kwam in een andere klas terecht. Ik moest ineens een stuk verder fietsen, iedere keer een andere leraar of lerares voor de groep… In het begin was ik ook de hele tijd aan het zoeken naar het lokaal (lacht). Nu ben ik hier helemaal gewend.”
Maakt Benno in zijn vrije tijd ook graag dictees? Hij lacht en schudt zijn hoofd. Zo gek maakt hij net nou ook weer niet, lijkt hij te willen zeggen. “Ik ben veel tijd kwijt aan huiswerk. In de tijd die overblijft chill ik dan liever met vrienden. En ik programmeer graag: ik bouw apps voor Android. Op een dag hoop ik een app te kunnen lanceren, maar voorlopig heb ik daar een creditcard en $25 voor nodig om ‘m in de store te zetten. Dat vind ik zonde, want ik heb nog geen idee of-ie werkt.” Over de vraag wat Benno later wil worden, denkt hij lang na. Dat antwoord moet hij ons schuldig blijven.
Net op dat moment gaat de pauzebel. “Ik ga nog even snel een broodje eten voor de fotograaf komt”, zegt hij. Vlak voor hij wegloopt beantwoord hij de laatste vraag: waar staat zijn beker eigenlijk? “In de vitrinekast in onze woonkamer. Ik kijk er elke dag naar! Wat ik dan denk? Niks eigenlijk. Gewoon, dat ik heb gewonnen.”